کَ

برای خودش در قرآن ضمیر خصوصی داشت:«کَ». همین «تو»‌ی خودمان.خدا محمد صداش نمی‌کرد.دو‌سه‌جا بیشتر اسمش را نیاورد.آن‌هم وقتی بود که داشت با مردم حرف می‌زد، وقتی حرف ها بین خودشان بود همیشه همین ک را می گفت. « انک لعلی خلق عظیم، انک میت و انهم میتون، ...».این ضمیر مال هیچ کس نبود غیر خودش.