لابی با تقدیر

دخترم استعداد داستان نویسی دارد. این یعنی حواس قوی. یعنی دیالوگ ها را می شنود، روابط انسانی را کشف می کند. حرکات را یادش می ماند. حافظه احساس دارد. یعنی می داند هرجا چه حسی داشته. حتی بیشتر از اینکه خود جا را یادش مانده باشد حسی که داشته در ذهنش می ماند. و اینها معنی اش فقط داستان نویسی نیست. این توانائی ها می توانند او را به روز سیاه بنشانند .

ذره بین را که به کسی می دهی می توانی بگویی فقط بگیر روبروی منظره خوب؟ نه. او همه چیز را بزرگ خواهد دید. همه اتفاقات را به هم ربط خواهد داد. چه آنهایی که باید بدهد چه آنهایی که نباید. این دوربین چشمی که همراه او مادر زاد داده شده است همه مناظر دور را می آورد نزدیک. هم بدها را هم خوب ها. لذتها و رنجهای عمیق به او هدیه داده شده اند. کاش می شدیادش داداین حواس شفاف تیز را بعضی جاها غلاف کند. اگر غلافی بود که حس ها را می شد گاهی در ان پنهان کرد و وقتی لازمشان داری بیاوری بیرون، چه خوب بود. ولی نمی شود. آنها همه جا با تو هستند. با همان لبه های تیز. این رنجی است که برای یک داستان نویس تقدیر شده.

به نظر شما اگر مادری با آقای تقدیر لابی کند ممکن است رضایت بدهد که فقط روبروی ذره بین بچه اش خوب بگذارد. آیا معبد تقدیر، مادری را قربانی قبول می کند که این بلا را از سر دختری بگرداند؟