چتری برای تصمیم کبری

باران ناگهانی تند شد. یکسره و سیلابی. مقنعه دختره چسبید به سرش و موهای پسره خیس شد و خوابید روی هم. هردو تایشان کتاب خریده بودند. پسره برای رفقایش هم کتاب خریده بود ودلش نمی خواست کتابهایی که هنوز پولش را ازرفقا نگرفته بود، باد کرده و زرد بشوند. دختره عادت داشت کتابهای دانشگاه را هم نو و ترتمیز نگه دارد، ترس کهنه و پاره شدن کتاب درسی از همان دبستان برایش مانده بود. دو تایی رفتند زیر طاقی سردر یک لوازم طراحی فروشی که هنوز بسته بود. پسره ایستاد طرفی که می شد نزدیک میدان انقلاب، دختره خودش را چسباند به دیوارسیمانی آن طرف که نزدیک ایستگاه انقلاب امام حسین بود. دو تا آقای دیگر هم آمدند که ایستادند وسط و تکیه دادند به کرکره فلزی مغازه و فحش دادند به زمین و آسمان که عدل همان روزی که آنها آمده اند دنبال یک کار اداری، سیلش گرفته و ول کن هم نیست. باران ولی بند نیامد. آقاها، کتاب دستشان نبود، از یکی از رهگذرها نایلون گرفتند، پاره کردند، کشیدند سرشان و رفتند.
پسره ماند آن طرف و دختره این طرف.نگاهشان یک آن به هم افتاد بعد دوتایی خیره شدند به باران که مثل پرده جلویشان را گرفته بود. دختره کتابها را که چسبانده بود به سینه اش، دست به دست کرد و گشت ببیند توی کیفش کیسه فریزریا کاغذ بیخودی پیدا می شود که بپیچد دور کتابها. پسره، از خودش لجش گرفته بود که چرا کوله اش را نیاورده و صبر هم نکرده که از کتابفروشه نایلون بگیرد.آدم حساب نمی کند آخر شهریور باران به این تندی بیاید و این همه هم طول بکشد.
پسره، نگاهش را از باران گرفت ودختره را نگاه کرد که یکهو و بی هوا لرزید. مانتویش خیس شده بود. فکر کرد کاش چتر داشتم بهش می گفتم بیاید زیر چتر من ، دو تایی تا ایستگاه برویم.یاد فیلم ها و افسانه هایی افتاد که پسرها می روند از جایی یا از دست کسی دختری را نجات می دهند. فکر کرد اگر چتر داشتم دختره را از این باران نجات می دادم بعد لابد عاشقم می شد آن وقت باید می رفتیم یک چتر بزرگتر می خریدیم و هر وقت باران می آمد با هم می رفتیم زیر چتره و یاد روزی که عاشق هم شدیم می افتادیم. فکر کرد من که حوصله کوله پشتی خودم را ندارم، چتر دو نفره را چطوری هردفعه یادم بماند و حوصله ام بگذارد از خانه بردارم.
فکر کرد من که شانس ندارم،الآن اگر چتر هم داشتم و می رفتم جلو، دختره می گفت:« نه! خیلی ممنون. من عاشق بارانم».دخترها تازگیها از نجات دادن خوششان نمی آید، پسرها صد تا طناب را به هم گره بزنند از دیوار قلعه بروند بالا، راپانزل مورد نظر می گوید چرا آمدی؟ من خودم این تنهایی را انتخاب کرده بودم. دخترها را از تنهایی هم دیگرنمی شود نجات داد.
با موبایل، زنگ زد به یکی از رفیقهاش و گفت:« به خاطرکتابهای لعنتی شما مجبور شدم وایسم یک عالم کنار خیابان» گفت:« پولشو باهاتون دو برابر حساب می کنم .عمرا دیگه داو طلب بشم برای شماها کتاب بخرم». از کناره طاقی سیمانی یک قطره درشت آب افتاد روی صورت دختر. دختره آستینش را کشید به صورتش که خشک بشود و یک قدم از لبه طاقی فاصله گرفت و به پسره نزدیک تر شد. پسره همین طور که داشت به آن رفیقش فحش می داد و می گفت «پولشو از حلقومتون می کشم بیرون»، یک آن آرزو کرد باران حالا حالاها تمام نشود و لبه طاقی هی بیاید جلوتر و چکه کند.
به یک دختری که کتاب نظریه های جامعه شناسی چسبانده به سینه اش، می شود گفت: لطفا شماره تون را بدهید.لابد می زند تو صورت آدم. شماره گرفتن جنوب شهری شده، پس چی کار می کنند این جور وقتها؟ همان چتر،اگر بود بهتر بود. پسره ولی یادش آمد که اصلا چتر ندارد. سالها بود که نداشت. چتر، یعنی اینکه شب اخبار هواشناسی را گوش کنی . یعنی وسط فیلم که داری می بینی یا بازی کامپیوتری بزنی شبکه یک و ببینی آن آقاهه می گوید فردا توده کم فشار کجا رامی گیرد و آیا لازم است لباس گرم بپوشی یا نه. تازه حالا بر فرض که گوش کرده باشی اراجیف آقای هواشناسی را، چی می گویند بقیه وقتی ببینند صبح چتر گرفتی دستت آمده ای دانشگاه. برای یک ماه رفقایت جوک جور کرده ای.....

دلم نمی خواهد آفتاب شود و دختره بدود طرف ایستگاه و پسره مثل یک کنده خیس نتواند از جایش تکان بخورد، همان جا بایستد و دختره را تا لحظه پریدن توی اتوبوس و بالا رفتن از پله ها دنبال کند ولی چه کار می شود برایشان کرد؟ می شود همان جور باران بیاید و بایستند آنجا تا شب. اینجا که فیلیپین و تایلند نیست که. مگر چند ساعت می شود باران بیاید؟ مدتهاست برای این داستان دنبال یک پایان عاشقانه خوب می گردم که واقع نما باشد و چسبانکی به نظر نیاید ولی نیست. پیدا نمی کنم. چی کار می شود برایشان کرد؟ شروع به این خوبی را بگذارم با ورود نویسنده و حرف های یخ روشنفکری تمام شود؟ دلم نمی خواهد. هیچ جوری نمی شود این عاشقانه را کلاسیک جلو برد؟ راهی برای آنها هست؟