باز غار خودم، غار خودم آرزوست

گاهی به‌کل، ایمانم را به کلمه از دست می‌دهم. از نوشتن و خواندنش، حالم بد می‌شود، بس که زیاد شده است و هر‌جور جنسی از آن هست. بس که این پوستین‌، تن هر چیزی رفته است.دلم می‌خواهد برگردیم به غارنشینی و کلمه نباشد و فقط تصویرهای ساده و بدیهی باشند که جمله‌های معلومی با آنها می‌شودساخت.
بعد این‌جور وقتها می‌روم قرآن می‌خوانم. تمام که می‌شود می‌بینم دوباره به کلمه ایمان آورده ام. خوب و بدش هنوز هم فرق می کند.
هنوز هم می‌تواند نشان بدهد درونش چه کسی ایستاده است.