آدم خانه دارد. خانه دیوار دارد.آن مرد در را بست.

اسباب‌کشی اتفاق حیرت‌انگیزی است. وقتی تمام وسایل خانه را در ماشین روبازی آن بیرون، توی آفتاب سوار می کنی زندگی به طرز رقت‌انگیزی حقیر می شود. همه وابستگی‌ها و اشیایی که روزهای تو را اشغال می کنند عریان و کوچک آنجا هستند وتوخجالت می‌کشی. دقیقا معلوم نیست از چی ولی خجالت می کشی.
یکهویی می‌فهمی چرا اجدادت از زندگی در فضای باز، از دشتها و جنگلها،به دیوارها و سایه‌ها پناه آوردند. حیوانات و سرما، احتمالا بهانه بوده. می‌خواستند جایی باشد که کوچکی شان گاهی یادشان برود.اول سقف را ساخته‌اند و بعد دیوارو بعد یک درکوچک.
کارگرها که در وانت را می‌بندند تو هنوز ایستاده‌ای آنجا به حقارت اشیای خانه زیر نور آفتاب نگاه می کنی و فکر می‌کنی چقدر به توهمی که دیوارها و سایه‌ها می‌دهند محتاجی. چقدر!