زنی که زیاد نمی دانست

اولین بار است که بچه را گذاشته ایم مهدکودک یا برای مدت طولانی تر سپرده ایم به مادر یا خواهر یا همسایه و رفته ایم دنبال کاری. الآن وقتی است که باید زنگ بزنیم و ببینیم بچه، بند شده یا نه و حالش چطور است. در فاصله ای که شماره ها را می‌گیریم و منتظر می‌مانیم زن آن طرف خط بگوید« بله بفرمائید»، به چه فکر می‌کنیم؟  دلمان می‌خواهد زن چه حرفی بزند؟ بگوید بچه خیلی راحت اینجا بند شده و دارد بازی می‌کند و شما بروید به کارتان برسید یا دلمان می‌خواهد بگوید خیلی بهانه تان را می‌گیرد همه اش گریه کرده و زود خودتان را برسانید؟ 

نمی‌توانیم تصمیم بگیریم . تلفن بوق می‌زند و الآن است که پرستار مورد نظر گوشی را بردارد و ما هنوز اصلا نمی‌دانیم  کدامش را دلمان می‌خواهد. من بهتان می‌گویم: ما دیگر هیچ وقت این را نمی‌دانیم. تا پایان عمر. زن تلفن را جواب می‌دهد. می‌گوید که بچه بدون ما بند شده یا نه، ولی خودمان تا پایان عمرنمی‌دانیم کدامش را می‌خواستیم. مادری، زندگی کردن در این لحظه تناقض است. 

با دستهایمان کوله را می‌اندازیم پشتش که برود، چمدان اولین اردوی شبانه را برایش می‌بندیم و با چشمهایمان التماسش می‌کنیم که دور نشود که نرود. برایش جایزه می‌خریم که توانسته تنهایی حمام کند ولی تمام مدت حمام که پشت در نشسته ایم به اولین حمام های نوزادیش فکر می‌کنیم و به اینکه دیگر دستمان به گرمای تن او نمی‌رسد. پشت در حمام که نشسته ایم و داریم به او می‌گوئیم :« حالا سرت هم شامپو بزن. می‌خوای بیام کمک؟» به روزی فکر می‌کنیم که در حمام را دوبار امتحان خواهد کرد که قفل باشد و حوله هم اگر بخواهد داد می‌زند مامان بگذار پشت در خودم بر می‌دارم . هر روز می‌رویم در بازارهای مختلف برایش جهاز می‌خریم و می‌چینیم در انبار خانه که برود خوشبخت شود و هر خواستگاری که زنگ می‌زند، هر پسری که از آن نزدیکی رد می‌شود دلمان هری می‌ریزد پائین.

 

بچه بند شده و ما می‌رویم به کارمان می‌رسیم و بعد برمی‌گردیم  یا بچه بند نشده و ما زود ماشین می‌گیریم و برمی‌گردیم. پرستار مورد نظر داد می‌زند:« بدو مامانت اومد» و ما هنوز داریم فکر می‌کنیم دلمان کدامش را می‌خواست. تا پایان عمر به همین فکر می‌کنیم.