بذارین صدای اردک دربیارم

هیچ زنی بهم هشدار نداده بود.باید می‌گفتند.هیچ کدامشان رابه خاطراین نگفتن نمی‌بخشم.مادرم و بقیه زنهاکه مدام مادری را فهرست می‌کردند و تحویلم می‌دادند، چرا هیچ وقت نگفتند؟ گفته بودند سه ماهی، همه اش باید شیربدی و بادگلو بگیری و پوشک عوض کنی، گفته بودند یک سالی باید دنبالش بدوی که نخورد زمین یا آشغال دهنش نگذارد. گفته بودند دوسالی باید چشمت بهش باشد که کار خطرناکی نکند، گفته بودند سه سالی بهانه گیری می کند و پا زمین می کوبد و باید هرچه می‌خواهد بهش بدهی... ولی این را نگفته بودند.
هیچ زنی بهم هشدار نداده‌بود که وقتت تمام می‌شود: یک شبی وقتی مثل شبهای دیگر دراز کشیده‌ای کنارشان ، کتاب قصه را گرفته ای بالا و داری‌هیجان زده می‌گویی:« بعد اردکه گفت الآن من می‌پرم.کواک کواک کواک» هنوز کواک آخرت تمام نشده،ناگهانی دخترت می‌گوید:« مامان! ننوشته اردکه نوشته اردک» و تو ساکت می‌شوی. طولانی ساکت می‌مانی. آن قدر که پسرت بپرسد:« مامان چی شد؟ اردکه پرید؟» و دخترت تته پته کنان بخواند« جوجه گفت خوب من هم می پرم » چرا هیچ کس نگفته بود تمام می‌شود؟ چرا به ذهنت نرسیده بود که یک روزی خودشان کتاب می‌خوانند؟خودت در جشن آخر سال کلاس اول دخترت شرکت کرده‌ای ولی به فکرت نرسیده که این یعنی دیگر قصه هایشان را خودشان می‌خوانند. فکر کرده‌بودی این لذت را تا ابد بهت بخشیده‌اند که دراز بکشی کنارشان و حیوانات مختلف بشوی،صدایت را بلرزانی یا کلفت کنی و هیجان و تعلیق قصه در چشمهایشان، همان جا کنار تو باشد. نفس نفس زدن هایشان به خاطر سرنوشت شاهزاده یا جادوگر،همان جا کنار گوش تو باشد. سکوت آخر قصه و آن سئوالهای نازنین را فکر کرده بودی ابدی است. ولی ...

از لحظه آن اتفاق خیلی گذشته.حالا سالهاست گاهی که بچه‌هاخانه نیستند کتابهایشان را برمی‌داری و دزدکی می‌خوانی ولی خودت هم می‌دانی دیگر هیچ وقت در زندگیت بززنگوله پا نخواهی شد. دیگربه سبکی و سرزندگی یک جوجه پرطلا، نمی توانی جیک جیک کنی. هیچ وقت. ...»

برای من تصویر کردن این ماجرا سخت بود ولی شماها دیگر جرات ندارید سالها بعد در وبلاگتان بنویسید هیچ زنی هشدار نداده بود.همین!