یک شب عالی برای موزماهی ها

سالینجر مرده. یعنی چی این؟ بعضی ها خوب نباید بمیرند. اجازه ندارند بمیرند. پس این نسلهای بی «هولدن کالفیلد» چه غلطی بکنند؟ جوانترهای سالهای بعد کتاب بالای رختخواب می خواهند. نویسنده کتابی که می شود گذاشت کنار رختخواب و هرشب یک صفحه اش را خواند، نباید بمیرد. به خاطر همه آنهایی که سالها بود منتظر بودند کتابی از آن ویلای مرموز بیرون بیاید که نویسنده وسواسی آن را تایید کرده باشد، نباید بمیرد. جوانترهای سالهای بعد از کجا بفهمند خانواده گلاس روی آینه دستشوئی با کناره صابون برای هم یادداشت می گذاشتند؟ از کجا بفهمند فرانی گیر داده به ذکر گفتن و غذا نمی خورد و داماد ناپدید شده در شب عروسی، کنار یک ساحل با دختر کوچولوی پنج شش ساله ای دوست شده و دارد داستان موزماهی ها را برایش میگوید که بعد یکراست برود خانه و از توی چمدان ماه عسل شان اسلحه را بردارد بگذارد روی شقیقه اش و راحت ماشه را بکشد؟ از کجا بفهمند اینها را؟ از کجا بفهمند عموویگلی در کانت تی کات چه کار می کند و چرا بچه ای نباید به خاطر اسباب بازی جدیدی ،عروسک قدیمی اش را کنار بگذارد چون مادرش یک وقتی در جوانی عشقش را از دست داده ؟ ازکجا باید بفهمند اینها را؟

این مرد به خاطر همه بچه های باهوشی که در کودکی آنها را فرستاده اند مسابقه بچه های باهوش  و بعد آنها را فرستاده اند جنگ یا زندگی که مثل همه بجنگند یا زندگی کنند و آنها بلد نبوده اند مثل همه باشند، به خاطر این بچه ها، نباید می مرد. به خاطرهمه گلاس هایی که جرات شلیک به خودشان را ندارند و باید یک جورهایی ادامه بدهند، اجازه نداشت دیگر ننویسد. اصلا اجازه نداشت.