کارخانه داری که من هستم

باید بدهم بالای در خانه مان یک تابلو بزنند:« به خط تولید ظرف و رخت چرک خوش آمدید». هرچه بقیه واحدهای تولیدی در این مملکت محصول دهی شان کم شده، کارخانه های تحت پوشش من دچار مازاد تولید شده اند. اصولا می شود گفت دیگر به کمد و کابینت نیازی نداریم چون محصولاتی که از زیر دست من بیرون می‌آیند، هنوز وارد بازار نشده دوباره به عنوان ماده خام برمی گردند به چرخه تولید.

 سرعت و بهره وری کارگرانی که در قسمت های قبل از من در این کارخانه کار می کنند به حد سرسام‌آوری زیاد شده طوری که گاهی فکر می کنم سرعت این فیلم را کسی اشتباها گذاشته روی دور تند و یادش رفته دگمه پخش معمولی را بزند. صبح ها که از خواب بیدار می‌شوم و سینک ظرفشوئی و سبد رختها را می‌بینم، نمی فهمم چرا کسی نمی‌آید مرا به عنوان سرمایه‌داری که به طرز بی رویه ای دچار افزایش سرمایه شده دستگیر کند. نکته عجیب تر اینکه : الهی قربون همه شون برم. 

بگذار لباسهایشان را لک و کثیف و خاکی کنند و خوش باشند. بگذار توی این ظرف ها غذا بخورند و قد بکشند و بزرگ بشوند. چرا منتظر بقیه‌اش هستید؟ نکته عجییب همین بود دیگه.